محمد تقی خاوری یکی از سرداران ایل خاوری خراسان بود و شاعر پریشان هزاره

یاد محمد تقی خاوری گرامی باد. هنوز آن لبخند و آن چشم های بادامی اش را پشت عینک یادم هست. بیش از بیست سال پیش با او آشنا شدم و ساعت ها در مورد شعر و هزاره ها در کارگاه کفاشی اش صحبت کردیم. از همان بیست سال پیش او سرگردان به دنبال نشر کتاب مردم هزاره و خراسان بزرگ بود.

محمد تقی خاوری رنج بسیار کشید. او عضو کانون نویسندگان ایران و از جمله امضا کنندگان بیانیه ی مشهور "ما نویسنده ایم" بود، بیانیه ای که تمام امضا کنندگان آن مورد غضب رژيم قرار گرفتند.

محمد تقی خاوری در فضای باندبازی روشنفکری ایران رنج بسیار کشید. در فضایی که گاه بسیار کثیف می شد، هم بین هم نسل های خاوری و هم بین جوانک هایی که تاریخ بیهقی و خاقانی نخوانده یا نفهمیده، با سرهم کردن چیزهایی درباره هایدگر و فوکو و ویتگنشتاین، مفسر و منتقد ادبیات می شدند و برای نشان دادن قدرت آفرینش خود، شعرهای آقای داکتر رضا براهنی را تقلید می کردند. محمد تقی خاوری اما عضو هیچکدام از این باندها نبود و شاید همین مساله ونگاه حضرات به کفاش بودن او، بر رابطه ی او در دنیای ادبیات سایه انداخته بود.

همان حدود بیست سال پیش، آقای خاوری به من گفته بود که چند استاد مشهور ادبیات در دانشگاه از جمله آقای شفیعی کدکنی، برای علمی تر کردن کتاب مردم هزاره و خراسان بزرگ و نشر آن قول داده اند و اما سال ها گذشت و آن استادان کاری نکردند. کتاب اما بدون همکاری آن استادان نشر شد و چند سالی بعد از نشر، دوست مشترکی، به من پیام داد که به ناشر پیام دهم تا حق التالیفی هم برای آن کتاب به نویسنده بپردازد.

سال 2015 بود که آخرین بار با او تلفنی صحبت کردم. او جهانی سخن درباره هزاره، خراسان و هزارستان داشت. او ده ها شعر خود را برای نشر در آنتولوژی شعر امروز هزارستان فرستاده بود؛ آنتولوژی شعری که امیدوارم هر چه زودتر نشر شود.

محمد تقی خاوری یکی از سرداران ایل خاوری خراسان بود و شاعر پریشان هزاره. اگر قرار باشد تاریخ ادبیات هزاره و هزارستان نگاشته شود، از او باید بی شک، به عنوان نخستین شاعر نوگرای هزاره یاد شود.